انسان ها از چه زمانی لباس های خود را دوختند؟ - بانه مارکت

به گزارش بانه مارکت، 39600 سال پیش در اروپا هوا بسیار سرد بود. یخچال های طبیعی به سواحل پرتغال رسیدند و تقریبا کل شبه جزیره ایبری آب و هوایی مشابه سیبری را داشت که در آن ماموت های پشمالو پرسه می زدند. آخرین عصر یخبندان به اوج خود نزدیک می شد که گروه هایی از انسان های امروزی هومو ساپینس به این بخش از اروپا رسیدند و نئاندرتال ها را به حاشیه راندند. آنان باید این کار را در حالی انجام می دادند که پوست های تنگی پوشیده بودند. براساس نتیجه مطالعه ای که هفته جاری منتشر شد باستان شناسان در مکانی نزدیک بارسلونا یک شئی استخوانی را شناسایی کردند که برای سوراخ کردن و دوختن چرم مورد استفاده قرار می گرفت.

به گزارش بانه مارکت به نقل از ال پائیس، مونتسرات سانز باستان شناس دانشگاه بارسلون می گوید: ما پیش تر آن را روی زمین، شناسایی نموده بودیم و مجموعه ای از اثرات روی آن وجود داشت که ناشی از دندان یک گوشتخوار یا بریدگی یا چیزی معمولی نبود.

سانز در سال 2007 میلادی همراه با همکارانش در حال حفاری یک گودال شن واقع در کانیارز یک سایت ساحلی دوران پارینه سنگی اولیه در کاتالونیا در اسپانیا بود. این مکان که در تراس رودخانه قرار گرفته است به علت حجم بالایی از استخوان های اسب، گاو و سایر علفخوارانی که در آن جا پیدا شده احتمالا باید منطقه شکار کفتار ها و گربه سانان بوده باشد.

با این وجود، در میان بسیاری از استخوان های حیوانات تیم تحقیق سنگ کوارتز و سنگ چخماق را پیدا کردند که به روشی تراشیده شده بود که تنها می توانست به وسیله بعضی از اولین انسان های مدرن وارد شده از شرق به آنجا آورده شده باشد.

تیم پژوهشی به همراه سنگ ها استخوان های خاصی را نیز پیدا کردند که توجه شان را جلب کرد. سانز می گوید: شاید اردوگاهی در آن نزدیکی وجود داشته یا هوموساپینس ها از آن منطقه عبور نموده و آنجا را رها نموده اند.

اکنون تجزیه و تحلیل میکروسکوپی و مجموعه ای از آزمایش ها به کشف نمایندگان اجازه داد تا تشخیص دهند که قطعه کشف شده ابزاری برای دوختن پوست بوده است.

این قطعه با 10 سانتی متر عرض ناقص است موضوعی که شناسایی آن را پیچیده تر می سازد. با این وجود، با توجه به شکل و میزان آن احتمالا بخشی از لگن یا استخوان فک یک گیاهخوار بزرگ شاید یک اسب یا گاو بوده است. اگرچه کلاژن آن به میزان کافی حفظ نشده که بتوان تاریخ اش را مشخص کرد، اما با یاری سایر بقایای نزدیک دانشمندان پیروز به مشخص قدمت آن شده اند. باید حدود 39600 سال پیش در اواسط دوران پارینه سنگی زبرین کنده کاری شده باشد. این تاریخ با شروع فرهنگ اوریگناسیایی که به وسیله هومو ساپینس ها در بخش عمده ای از اروپا ایجاد شد مطابقت داشت.

سوراخ های استخوان کاملا خاص هستند. باستان شناس کاتالانی می گویند: از یک طرف چندین گروه سوراخ دارد، اما چشمگیرترین نکته مجموعه از علائم متقارن در طرف دیگر است.

این علائم ده ها فرورفتگی موازی و تقریبا مساوی هستند که در سال 2007 میلادی توجه پژوهشگران را به خود جلب کردند و اکنون آنان معتقدند که کشف نموده اند که کاربرد آن برای چه کاری بوده است. سانز می گوید: از دوران پارینه سنگی زبرین پیش تر ابزار های کوچکی برای سوراخ کردن کشف شده بودند که احتمالا برای کار بر روی پوست مورد استفاده قرار می گرفتند، اما پایه آن گم شده بود و اکنون ما آن را یافته ایم.

کلید این کشف لوک دویون متخصص باستان شناسی استخوان در دانشگاه بوردو فرانسه بود. برای تایید این که این علائم به وسیله انسان ایجاد شده و نتیجه تصادفی نیش حیوانات نبوده باید تایید گردد که استخوان اصلاح شده برای چه کاری مورد استفاده قرار می گرفت. بعضی فکر می کردند که استخوان یک عنصر تزئینی یا نمادین بوده، اما دویون این استدلال را رد کرد.

دویون می گوید: در بستر فرهنگ اوریگناسیایی طرح های زینتی که ویژگی های طبیعی یا لباس را تقلید می کردند معمولا بر روی اشیاء حکاکی شده ظاهر می شدند. این موضوع در خصوص شئی کانیارز صدق می نماید.

او می افزاید: ما بعلاوه این موضوع را رد می کنیم که یک استخوان یک شئی نمادین باشد، زیرا تغییرات باید به وضوح قابل مشاهده و سازماندهی شوند تا اطمینان حاصل گردد که معنایی که قرار است منتقل نمایند به وسیله اعضای مختلف گروه قابل درک باشد.

او شرح می دهد که جدا از 10 سوراخ هم تراز که به راحتی قابل تشخیص هستند 18 سوراخ دیگر به شکل نامنظمی مرتب شده اند.

این مطالعه که نتایج آن به تازگی در نشریه Science Advances منتشر شده پس از انجام مجموعه ای از آزمایش ها با استفاده از ماکت های حکاکی شده استخوان و ابزار های کوچک سنگی برای سوراخ کردن از این نتایج حمایت می نماید.

دویون با تایید این نتایج می گوید: تجزیه و تحلیل دقیق 28 سوراخ در استخوان نشان می دهد که آن سوراخ ها با استفاده از تکنیک مشابه، اما با دست کم شش ابزار سنگی مختلف ایجاد شده اند که خود نشان دهنده آن است که در یک دوره زمانی نسبتا طولانی مورد استفاده قرار گرفته است. با سوراخ کردن نمونه های چرم ضخیم ما توانستیم سوراخ هایی با مشخصات گرد مشابه ایجاد کنیم. پس از مقایسه نتایج همه چیز نشان می دهد که توزیع علائم روی سطح استخوان با هدف ایجاد یک بخیه خطی بوده است.

ساخت لباس های سفارشی باید برای بقای مردم دوران پارینه سنگی که در آب و هوای سرد زندگی می کردند ضروری بوده باشد. طبق آنالیز های دریایی در آن موقع دمای شبه جزیره ایبری بیشتر شبیه سیبری امروزی بود تا یک کشور مدیترانه ای امروزی. ده ها هزار سال پیش در سایت کانیارز میانگین دمای سردترین ماه هرگز بالاتر از منفی 8 درجه سانتی گراد نمی رفت، در حالی که میانگین دمای زمستان امروز 5 درجه سانتی گراد است.

باستان شناسان ظاهر لباس های تنگ را که برای گرم تر نگهداشتن بدن است را در ارتباط با فناوری سوزن دوخت استخوانی می دانند. در حالی که سوزن در آفریقای جنوبی حدود 73000 سال پیش و در سیبری و چین حدود 45000 سال پیش مورد استفاده قرار می گرفت زمانی تصور می شد که سوزن ها تا حدود 26000 سال پیش به اروپا نرسیده اند. با این وجود، استخوان سوراخ شده کشف شده نشان می دهد که پوست در اروپا حدود 14000 سال زودتر از آن چه پیش تر گمان می رفت دوخته شده بود.

فرانچسکو دی انریکو محققی در دانشگاه برگن در نروژ استدلال می نماید که مسئله کلیدی برای سازگاری انسان با محیط های سرد توانایی ایجاد لباس های متناسب است.

او می افزاید: برای دوخت آن لباس ها قطعا مانند امروز ابزار و روش های مختلفی وجود داشته اند. سوراخ کردن پوست چرم و رد کردن نخ از سوراخ ها یکی از آن روش ها بوده است.

دی انریکو در خصوص آنچه در کانیارز کشف شد به ال پائیس می گوید: سوزن های چشمی مهم هستند، زیرا احتمالا نشان دهنده اصلاح تکنیک های قبلی می باشند. با این وجود، توانایی سوراخ کردن پوست برای دوخت لباس های سفارشی نشان دهنده نقطه عطف واقعی در تاریخ سازگاری بشر است. انسان های اولیه علاوه بر لباس مجبور به دوخت کفش، کیف و چادر برای سرپناه نیز بودند.