قایق هایی که به وسیله اسب کشیده می شوند - بانه مارکت

به گزارش بانه مارکت، اگرچه امروزه سفرهای دریایی با کشتی های لوکس و مجلل انجام می گردد، ولی در گذشته در نبود موتورهای برقی، برای حرکت کشتی ها از نیروی بدنی حیوانات استفاده می شد.

قبل از اینکه موتورهای دیزلی و برقی، کشتیرانی را آسان نمایند، قایق ها و لنج ها یا باید پارو می زدند یا کشیده می شدند. در بسیاری از کشورهای اروپایی مثل هلند و انگلیس و تا حدی فرانسه، آلمان و بلژیک قایق هایی که با اسب کشیده می شدند، رایج بودند. اسب ها و گاهی قاطرها و الاغ ها، کنار کانال های آب در جهتی که به همین منظور تعبیه شده بودند، حرکت می کردند و قایق های کوچکی را که پر از کالا یا مسافر بودند، در پی خود می کشیدند. چون محموله روی آب جابجا می گردد، اصطکاک بسیار کم است و به اسب اجازه می دهد تا 50 برابر بیشتر از وزنی را که می تواند در ارابه سنتی روی جاده کشیده گردد، بکشد.

برای مدت های طولانی، قایق ها به وسیله انسان کشیده می شدند، چرا که ساحل خیلی از رودخانه ها به شکل خصوصی درآمده بودند و برای جهتهای مخصوص اسب ها طراحی نشده بودند. بنابراین گروه های مردان در جهت رودخانه به برترین شکلی که می توانستند، کار کردند.

اواخر قرن هجدهم بود که انگلستان ساختن راه اختصاصی برای اسب ها در کرانه رودخانه ها و کانال ها را آغاز کرد تا حیوانات را جایگزین انسان کند. به زودی، اسب های قایق کش به یک روش موثر برای حمل و نقل مسافران، نامه و کالاهای کوچک تبدیل شدند. در طول انقلاب صنعتی در انگلستان، هرگاه اندازه زیادی از محصولات سنگین میخواستند درون مرزی جابه جا شوند، اسب های قایق کش این کار را انجام می دادند.

از سال 1770 تا سال 1830، ساخت کانال به شدت در انگلستان مورد توجه نهاده شد که اغلب به آن دوره سال های طلایی کانال های انگلستان اطلاق می گردد. در طول این دوره کانال سازی، مبالغ زیادی در کانال سازی سرمایه گذاری شد و با اینکه پروژه های زیادی به بن بست خوردند، سیستم کانال انگلستان به سرعت تا حدود 6500 کیلومتر طول توسعه یافت. شرکت های کانال سازی زیادی ایجاد شدند و رقابت دیوانه واری بین آن ها بود.

هرچند کانال های قرن 18 خیلی باریک بودند و فقط قایق های بسیار باریک، با عرض کمتر از 2 متر می توانستند این راه های آبی را طی نمایند. راه چاره های نوآورانه زیادی باید پیدا می شد تا از به هم ریختن صفوف اسب ها هنگام جابه جایی از یک ساحل به ساحل دیگر، یا زیر تونل و پل ها جلوگیری گردد. در جاهایی که اسب ها باید جهتشان را عوض می کردند، پل هایی به همراه سطوح شیب دار روی رودخانه ها زده شد که اجازه می داد اسب ها بدون به هم ریختن صفوف از روی کانال عبور نمایند. این پل ها دارای سطح شیب دار تنظیم شده با جهت اسب ها در دو طرف پل بودند. اسب از یک طرف سطح شیب دار بالا می رفت، از پل عبور می کرد، در طرف دیگر پل پایین می آمد و سپس از زیر پل می گذشت تا راهش را ادامه دهد.

خیلی از پل ها جهتهایی برای اسب ها داشتند که از زیر پل عبور می کرد. اگر یک تونل یا پل این راه های داخلی را نداشت، اسب از قایق جدا می شد و قایقران ها مجبور می شدند که سرتاسر تونل را پا بزنند. به این شکل که به پشت دراز می کشیدند و پاهایشان را به دیواره ها و سقف تونل فشار می دادند تا قایق را به سمت جلو به حرکت درآورند. پا زدن خطرناک و سخت بود و اغلب اوقات قایفران ها افراد ماهری را برای پا زدن در طول تونل های طولانی استخدام می کردند.

در هلند، جایی که تعداد کانال ها قابل توجه است، اسب های قایق کش بیش از یک قرن زودتر از انگلستان آغاز به کار کردند و به زبان محلی trekschuit نامیده می شوند.

اولین trekschuit در سال 1632 بین آمستردام و هارلم Haarlem شناور شد و توانست 30 مسافر را حمل کند. کانال در یک جهت مستقیم حفر شده بود تا کوتاه ترین جهت ممکن باشد، ولی لازم بود مسافران قایق هایشان را وسط راه عوض نمایند. این محل پایان به Halfweg تبدیل شد که به معنی وسط راه Halfway است. trekschuit به قدری پیروز بود که دو دهه بعد جهت از هارلم به Leiden توسعه پیدا کرد.

با نزدیک شدن قرن هجدهم، شبکه گسترده ای از trekschuit و سرویس های قایقرانی همه شهرهای مهم در استان های ساحلی هلند را به هم متصل می کرد. سفر با trekschuit قابل اعتماد، راحت و مقرون به صرفه بود و سرعتی معادل 7 کیلومتر در ساعت داشت، که از پیاده روی سریع تر بود و خیلی راحت تر از کالسکه بود. این سیستم آنقدر مشهور شد که زمانی که کانال اوهایو و Erie در دهه 1820 در آمریکا حفر می شد، یک جهت حرکت اسب نیز کنار آن تعبیه شد.

با ظهور راه آهن، قایق های اسب کش منسوخ شدند، اما در خیلی از مکان ها در انگلستان مانند Foxton ، Godalming، Tiverton Ashton-under-Lyne، Newbury و Llangollen به عنوان جاذبه های توریستی مورد استفاده قرار می گیرند.