خبرنگاران لیبی در سال 2020 دستخوش دخالت های قدرت های منطقه ای و بین المللی بود - بانه مارکت

به گزارش بانه مارکت، تهران - خبرنگاران - حضور، نفوذ و دخالت های قدرت های منطقه ای همچون مصر، ترکیه، امارات و عربستان و قدرت های بین المللی همچون فرانسه و آمریکا در لیبی در سال 2020 سرنوشت این کشور را در هاله ای از ابهام قرار داده است.

به گزارش روز یکشنبه روزنامه القدس العربی چاپ لندن، هنوز سال 2020 به سر نیامده بود که صحنه لیبی شاهد تغییر و تحولات سیاسی و نظامی شگرف و چشمگیری بود و روینمودهای جدیدی در آن شکل گرفت.

به نوشته این روزنامه، یکی از تغییر و تحولات یاد شده نزدیک شدن غیرمنتظره مصر به دولت وفاق ملی در طرابلس پایتخت لیبی بود که فائر السراج ریاست آن را برعهده دارد و مورد تایید سازمان ملل است.

این در حالی است که مصر در گذشته در کنار ژنرال بازنشسته خلیفه حفتر فرمانده ارتش ملی این کشور قرار داشت و از او در رویارویی با دولت وفاق ملی انواع حمایت های اقتصادی ، سیاسی و نظامی را به عمل می آورد.

القدس العربی اضافه نمود که یکی دیگر از تحولات چشمگیر که در اواخر سال 2020 در لیبی شکل گرفت، سفر خلوصی أکار وزیر دفاع ترکیه به طرابلس و ملاقات وی با نظامیان کشورش در غرب لیبی بود.

از سوی دیگر به دنبال افزایش شمار تلفات نظامیان فرانسوی در لیبی، پاریس مجبور شد تا در محاسبات سیاسی خود در این کشور تجدیدنظر کند.

این روزنامه اضافه نمود که به همین دلیل یک هیات مصری بلندپایه برای اولین بار از سال 2016 به این سو رهسپار طرابلس شد و با هیات لیبیایی شامل رئیس سازمان اطلاعات دولت وفاق ملی و فتحی باشاغا وزیر کشور و محمد طاهر سیاله وزیر خارجه ملاقات و گفت وگو کرد. گفته می گردد مسائل امنیتی و نظامی بر مذاکرات شکل گرفته میان این دو هیات سایه انداخته بود.

القدس العربی نوشت که البته هدف از این سفر که همچنان بسیاری از اهداف آن ناگفته مانده است، صرفا بازگشایی سفارت مصر در طرابلس در آینده موردنظر نبود، بلکه اساسا گفت وگوهای دو هیات مزبور حول محور هماهنگی های سیاسی و امنیتی تمرکز یافت. این امر از تغییر شکل گرفته در مواضع مصر حکایت دارد. به نظر می رسد این موضع جدید قاهره مبتنی بر این مقوله مشهور بود که ما چیزی به نام دوستان دائمی ندارم، بلکه آنچه داریم، منافع دائمی است.

بر اساس این گزارش، البته این بدان معنا نیست که مصر از ژنرال حفتر همپیمان راهبردی خود صرف نظر نموده است، زیرا حفتر هم اکنون مهم ترین برگ برنده در اختیار قاهره به شمار می رود، بلکه در واقع مصر تصمیم گرفته تا بر روی سایر جریان های تاثیرگذار در لیبی از جمله در منطقه الشرقیه و طرابلس و مصراته آغوش خود را بگشاید.

القدس العربی با اشاره به عدم ملاقات هیات مصری با فائز السراج نخست وزیر، این گونه نتیجه گیری کرد: ما از این امر در می یابیم که بعضی از اعضای مجلس و دولت الوفاق با عادی سازی مناسبات با مصر مخالف هستند . البته در واقع آنها مخالف از سرگیری روابط نیستند، زیرا این امر به سود آنها است، بلکه نمی خواهند به ویژه با توجه به سفر اخیر وزیر کشور لیبی به قاهره جریان طرفدار مصر در مجلس و یا دولت لیبی شکل بگیرد.

این روزنامه نوشت که به طور حتم شکست نظامی نیروهای حفتر، مصری ها را واداشت تا به عنوان یک واقعیت سیاسی به دنبال یافتن شرکای دیگری برآیند تا رشته بازی از دست شان رها نگردد. فضای حاکم بر سفر هیات مصری نشان می داد که گفت وگو میان دو طرف از قبل جریان داشته است، هر چند همزمان با سفر هیات مصری، خلوصی أکار وزیر دفاع ترکیه نیز رهسپار طرابلس شد و بعضی از مصری ها از این اقدام وی به عنوان یک حرکت تحریک آمیز نام بردند.

بر پایه این گزارش، تغییر و تحولات شکل گرفته در لیبی و تغییر موضع مصر، فرانسه و آمریکا نسبت به این کشور، به طور حتم بر کشمکش های طرف های درگیر در لیبی تاثیر خواهد گذاشت و به طور حتم این امر منجر به تضعیف مواضع ژنرال حفتر فرمانده نظامی منطقه الشرقیه لیبی خواهد شد و در نتیجه زمینه برای دستیابی به یک راه حل فراگیر فراهم شده است.

القدس العربی بیان کرد: بدیهی است با توجه به تغییر یافتن معادلات نظامی ، ترک ها در مقایسه با روس ها و اروپایی ها توانستند به دستاوردهای بیشتری در لیبی دست یابند به گونه ای که هم اکنون نمی توان به هیچ یک از راه حل های سیاسی بدون جلب رضایت آنکارا تحقق بخشید.

این روزنامه اضافه نمود که به هر حال می توان گفت که تمامی جریان های سیاسی لیبیایی زمام اداره امور کشور خود را از دست داده اند و کلید راه حل در اختیار قدرت های منطقه ای و بین المللی واقع شده است که با تشکیل پایگاه های نظامی توانسته اند حضور و نفوذ خود را در خاک لیبی تحکیم بخشند.

استیوانی ولیامز معاون سابق رئیس هیات سازمان ملل در لیبی در همین رابطه تاکید نمود که هم اکنون ده پایگاه نظامی خارجی در لیبی وجود دارند .

البته ولیامز فاش نکرد که این پایگاه ها متعلق به چه کشورهایی هستند، اما به احتمال زیاد به روسیه ، ترکیه ، مصر ، امارات و ایتالیا تعلق دارند.

1487